Dag 27 zaterdag 11-06-2016

Dag 27 zaterdag 11-06-2016

Vertrek Carrion de los Condes 7.40. Aankomst Leon 15.30.  Albergue de Peregrinos de las Benedictinas (Carbajalas).   Duur 5.46. Dagafstand 109,9. Totaal 2317. Gem 19,0. Max 51,9

Veel zou ik u kunnen vertellen, maar gij zoudt het niet begrijpen, ikzelf incluis.
Vandaag (zondag) 7.00 uur in de ochtendkou, voor de Catedral de Leon op een bankje,moet ik proberen de belevenissen van gister weer naar boven te halen.
Vandaag, gister dus, was een dag waar geen eind aan leek te komen en vol tegenstellingen. Van de ruimte op de Tierra de Campos tot het feestgedruis in Leon.
Na vertrek uit Carrion al snel op een brede onverharde weg die onderdeel vormt van een groter netwerk en vroeger werd gebruikt voor het verplaatsen van schaapskudden. Maakt deel uit van de Camino. Al snel werd het druk, soms over de hele breedte van het pad waren er lopers. Met wat geduld en een glimlach werd er snel ruimte geboden. Ze liepen er in alle soorten en maten. Jong,oud, snel, langzaam tot sjokkend, met de blik op oneindig of druk pratend met elkaar. Naarmate ik verder kwam dunde het uit. Dat waren de vroege en snelle wandelaars. Het hele traject tot de eerstvolgende plaats was minstens 15 km en ging daarna weer door. Na 9.00 uur begon het zonnetje eerst wat kracht te krijgen en werd het warmer. Op dit deel was de hoogvlakte ook echt vlak en stoffig maar zeker nog niet dor. Eerst na Sahagun werden met name de bermen al dor en droog. Als je langs fietst hoor je regelmatig geritsel van dieren die wegschieten. Op het land staan lange beregeningsinstallaties.
Een ervan stond evenwijdig aan de weg en was ruim 450 m lang!  Langs de weg nu veel prachtige gele bloemen*. Jullie weten vast wel wat het is. Vaak als ik een mooie bloem zie zegt Annemarie: die hebben wij ook in de tuin. Maar deze niet !?  
Sahagun had zijn zaterdagmarkt en vanzelfsprekend kerken en een oude middeleeuwse brug.  De standaard uitrusting van de meeste stadjes.  
Rijdend over de vlakte, want er moest wel gefietst worden deze dag, werd de mooie zwarte fiets grijs in al zijn oksels door het stof. Voorlopig maar gewoon laten zitten, met water wordt het alleen maar plakkerig.  
De wind was af en toe tegen, wel verkoelend.  In de verte zie je rechts,rechtsvoor de contouren van hoge bergen. Het lijkt of er op de top van sommigen sneeuw ligt.
In Mansilla de las Mulas even op het terras gezeten. Een echtpaar uit Buitenpost zat heerlijk Gronings Engels te praten met een medepelgrim, die zo te horen een ongeluk had gehad. 
En zo kwam ik na ongeveer 100 km in de buurt van Leon. Het was warm, de dorpjes waren uitgestorven.
Maar dan Leon zelf, een drukte van jewelste, feest, muziek, Romeinse cohorten liepen door de stad.  Het is een prachtige stad die zijn middeleeuwse stratenplan met steegjes en pleinen en steeds verrassende doorkijkjes heeft behouden. De oude sfeer kun je proeven.
Eerst een plekje voor de nacht zoeken. 3 Albergue waren "complet" . Het oficina de information turistica had alleen een lijst met hotels die ook vol waren en het adres van nog een Albergue.  Dan voel je je toch even alleen in een vrolijke drukke stad. Gelukkig was er bij de Albergue van de Benedictinessen, midden in de oude stad gelegen, nog plaats. Een grote ruimte is verdeeld in 2x4 delen met ieder 6 stapelbedden. Voor ongeveer 8x6x2 pellegrinos. De ontvangst was hartelijk met duidelijke instructies.  22.30 moet iedereen binnen zijn, licht uit en 8.00 de volgende morgen sta je weer op straat. Ontbijt is mogelijk tegen een donativo.
Na een heerlijke douche mijn ogen uitgekeken in de bruisende binnenstad van Leon. De Catedral ging helaas voor mijn neus dicht. Het beeldhouwwerk in de portalen is schitterend. Ook hier weer het laatste oordeel. In het tafereel van de uitverkoren wordt op een positief orgeltje gespeeld.
Voor de Catedral kwam een vrij jonge bedelaar op mij af. Hoofd schuin, scheef lopend, trillende handen,ingekeerde blik. Als eerste rolde een euro uit mijn knip. Zodra hij die had ging hij er als een snelwandelaar vandoor. Ik ben hem even gevolgd maar al snel was hij ver vooruit, het leek haast doelgericht. Gebruik je fantasie en bedenk je eigen verhaal.
Alle indrukken zijn moeilijk op te schrijven, overal voelde en zag je het leven. Als eerste ben ik aan een tafeltje op de Plaza San Martin gaan zitten om de eten. Van alles trok voorbij. Koren met krachtige vrolijke muziek. Plots waren daar 9 slanke,donkere Afrikaanse mannen, jongens met grote tassen. In korte tijd stalden ze hun waar uit. Leren tassen en sportschoenen. Ik heb niet gezien dat ze iets verkochten. Je vraagt je af waar ze van leven, hoe ze leven. Ik moet denken aan de eerdere reactie van Henk Cornelissen op mijn blog: op Wieringen gebeurt niets.
Om 21.30 terug in de Albergue waar net de pelgrimszegen begon. Na onbegrijpelijke instructie door een aardige oude zuster mochten we de kerk in waar 12 andere zusters aanwezig waren.  Na een lezing en aandoenlijk zingen, kregen wij voor de reis en daarna en ook voor onze families al het goede toegewenst. Dat blijft toch een mooi ritueel. Aan het eind mochten we uit een schaal een opgerold papiertje meenemen. Ik zal het thuis bekijken.
Half 11 op de slaapzaal ergens 2 hoog voor. Het polyfoon gesnurk kwam je te gemoeten. Uiteindelijk in stukjes geslapen. Buiten op het plein bleef het feest.
Om 5 uur met de eerste lopers opgestaan, in het halfdonker alle spullen bij elkaar gezocht, ontbeten en op de binnenplaats eerst de foto's van gister geüpload.
Binnen was het nog broeierig warm, buiten behoorlijk koud. Met mijn hele hebben en houwen op de fiets door de binnenstad naar het plein voor de Catedral. De laatste feestgangers liepen nog rond en de stadsreiniging had handen vol werk. Ook de pellegrinos begonnen weer aan hun tocht. Het leven stroomt onvermoeibaar verder.
Inmiddels partieel verkleumd hoop ik op de warmte van de zon die nog schuil gaat achter wolken.  Het is inmiddels half negen.  Om negen uur zou een mis in de Catedral beginnen. Er is nog geen koffietent open.
Een nieuwe dag en nieuwe kansen.