Dag 29 maandag 13-06-2016

Dag 29. Maandag 13-06-2016

Vertrek Astorga 9.35 aankomst Villafranca del Bierzon 17.40 u. Actief 5.39u Dagafstand 83,8. Totaal 2466. Gem 14,8. Max 58 km, max hoogte 1500m. Stijging 1080m

Vanmorgen tegen 9.00 u vertrokken. Bij het ontbijt Wilma en Mieke uit Nijmegen gesproken. Zij waren gister iets eerder in Astorga en hebben meegekregen dat het feest een jaarlijks gebeuren was ter herinnering aan de overwinning bij Astorga op de Moren. Wel een gebeurtenis van pakweg meer dan 1000 jaar geleden !
In de Posada was niemand aanwezig om afscheid van te nemen.  
I.t.t. eerdere informatie bleek de Catedral in Astorga wel geopend.  De stijlen in deze kerk beslaan meerdere eeuwen. Gister al de voorgevel met uitbundige barokke voorstellingen gezien. Binnen eveneens rijk versierd. Het geheel was indrukwekkend. De Spaanse barok is anders dan de West-europese. Niet het frivole, overdrevene. Meer ingetogen, statig,deftig,voornaam als de Spaanse edelman en -vrouw. Deze korte kunsthistorische beschouwing komt geheel voor mijn rekening en voort uit de wereld volgens Jan.  In de Catedral nog een sello gehaald, samen met een groep Nederlanders. Of ze echt de tocht liepen vraag ik mij af. De kleding van de dames was schaars, blote armen en benen. Daar hoefde je vroeger niet mee de kerk in te komen. Nu werd er niets van gezegd. Tijden veranderen. Wel werd er door de stempelman, die een ieder een buen camino wenste, om stilte gevraagd i.v.m. luid gekwebbel over watermeloenen en andere profane zaken.
Door het bezoek direct al achter op globaal schema en dat zou de komende uren alleen maar toenemen.  Ik moet nog een bijzondere eigenschap opbiechten en wel de gewoonte om met de fiets op slot weg te rijden. De korte tik tegen de spaken brengt mij snel weer in het gareel en de fiets, hij klaagt niet.
Bij het uitgaan van Astorga langs een nieuwe kerk gereden. Stond er kaal en plomp verloren, maar was fraai vorm gegeven en versierd. 
Uiteindelijk op naar het westen. I.t.t. de Roelantspas in de Pyreneeën zie je hier je lot al van verre aankomen. De klim omhoog gaat langzaam, op een klein stukje aan het eind na en is goed te doen. Vandaag was er de hele dag een harde tegenwind, die de moeilijkheidsgraad verdubbelde.  Je zou het de Castilische mistral kunnen noemen, of misschien is er een speciale naam voor. Het was niet alleen aan deze kant van de bergen,maar ook aan de andere kant in Galicië.  De basis wijsheid        "homo sapiens non urinat in ventum" moest hier strikt worden opgevolgd. 
Het landschap was open met overal struiken en allerlei soorten bloemen.  Wat hoger op zag ik naast de gele ook witte brem. Voor mij voor het eerst van mijn leven.  
De hele tocht kwam je op veel plekken wandelaars op de Camino tegen die als schapen op een schapenpaadje evenwijdig aan de weg meeliepen. 
Eenmaal, met hoog gras ertussen, leek het of er twee lopende banden naast elkaar functioneerden, waarbij de een net iets sneller ging dan de ander.
Langs verschillende dorpjes. De eerste reed ik in i.p.v. langs. Bleek een beschermd dorp te zijn, maar de route ging er niet door. Dit was achteraf wel te zien aan de blik van twee oude dametjes. Het ging lekker steil omhoog op een authentiek wegdek van brede, hobbelige stenen. Eenmaal mijn vergissing ingezien moest ik terug. Dit leidde tot een boeiende wilde flamengo van man en fiets. Beiden kwamen heelhuids beneden. 
In Rabanal del Camino een kerkje binnen gegaan. Er bleek een klein klooster gevestigd van missionaire Benedictijnen uit St.Ottilien Bayern, Duitsland.  De sfeer was  gastvrij. Bij een mooi beeldje van De heilige Jacobus 11 kaarsjes opgestoken. Voor een ieder die zich aangesproken voelt.   Op een bordje stond de Engelse tekst " let all kindness be shown to the guests" , een regel van Benedictus v. Nursia 543.
Boven gekomen bij het Cruz de Ferro. Een simpel ijzeren kruis op een grote houten paal met daaronder een grote berg stenen. Symbolisch kunnen pelgrims hier hun last afwerpen en een fase afsluiten op weg naar een nieuwe.
Na een korte afdaling aangekomen in Manjarin een vervallen plaatsje en dat is eigenlijk nog een te groot woord. Wel was er een van allerlei houten delen gemaakt gebouwtje met van alles daarin. Stralend zat daar een jongedame, zij bleek pelgrim.
De naam: jawel, Anna Maria, uit Roemenië en behorend tot een daar wonende Hongaarse minderheid, de zeka?, fonetisch opgeschreven. Zij had in de hut een vlag (blauw met zon en maan)van die groep gevonden wat naar haar zeggen zelden voorkwam en wilde zich graag hiermee op de foto laten zetten.
Na Manjarin weer een klim, 2 hoogtepunten achter elkaar, maar daarna ging het ook snel berg afwaarts. Fietsers werden hiervoor gewaarschuwd. In de verte lagen de bergen van Galicië en in het dal was de grote stad Ponferrada al te zien.  De afdaling moest met zorg gebeuren. Niet alleen de steilheid maar ook het hobbelige wegdek en de harde wind met vlagen vroegen om voorzichtigheid.  De combinatie wind door snelheid en de tegenwind maakte een hels kabaal. Het gaf een onrustig gevoel. 
Op de afdaling opnieuw langs meerdere karaktervolle dorpjes  en uiteindelijk Ponferrada met zijn grote burcht van de tempeliers.   
Door gefietst naar Villafranca del Bierzo.
Van hier is het nog 203 km op en neer, niet heen en weer, naar Santiago de Compostella.